Afgelopen dagen hebben we doorgebracht in het verassend leuke Briançon. Ook al heeft de stad niet zo veel inwoners, toch heeft het veel grote winkels door de streekfunctie die het vervult. Dat was wel handig, aangezien het de laatste stad is die we tegen komen tot aan de Middellandse Zee. Dus nog een keer langs Decathlon, Chullanka, Action en de grote supermarkten… En natuurlijk hebben we een kijkje genomen in de mooie oude stad die ook op de Unesco Werelderfgoedlijst staat. Welverdiend, want de vele oude gebouwen en de smalle, gezellige (maar zeer steile) steegjes doen Middeleeuws aan. Ook is Briançon de hoogste stad van Frankrijk, met een gemiddelde hoogte van 1326 meter. Mooie stad!

Vandaag beginnen we aan een nieuwe deel van de GR5. We starten het nieuwe deel zoals we het laatste zijn geëindigd, met een relatief korte etappe. Deze keer wel met volle bepakking en een behoorlijke klim. De eerste 12 kilometer gaan vanaf Briançon 1300 meter omhoog, naar Col des Ayes. Vanaf de camping lopen we een stukje terug richting stad om daar de route weer op te pakken. In het begin loopt de GR5 over asfalt, maar naar mate we beginnen te stijgen maakt het bitumen plaats voor brede bospaden. We volgen het riviertje de Torrent des Ayes die door de Ayes-vallei stroomt. Deze vallei verbindt het gebied van Briançon met de Queyras, de bergketen waar we komende dagen doorheen zullen lopen.

Na een kilometer of 7 gestegen te hebben komen we een aantal huizen tegen, Chalets des Ayes, een mooi gehuchtje in de bergen. Het ligt aan de voet van 3 valleien: de Orceyrette-vallei (in deze vallei wordt de voor Fransers bekende serie ‘Alex Hugo’ opgenomen), de Melezin-vallei (deze is behoorlijk afgelegen en wild) en de Ayes-vallei waar de GR5 doorheen loopt.

Het dorpje ligt op zo’n 1670 meter hoogte, dus we zitten nog volop in de bossen als we het dorp verlaten en verder omhoog klimmen over een smaller pad. Dit paadje komt een heel stuk verder weer op het bredere pad uit, waar we worden gepasseerd door een aantal Jeeps. We gaan aan de kant om ze te laten passeren en zien in de laadbak van de laatste pick-up een dood hert en een dood zwijn liggen. Een buschauffeur in Briançon had ons al verteld dat het jachtseizoen nu geopend is, maar dat het in ieder geval een ‘eerlijke’ jacht is: in tegenstelling tot het in een Hochsitz zitten wachten totdat er een dier langs komt en het dan afschieten, gaan de jagers hier echt de bergen in en moeten ze nog wat moeite doen. Maar even verderop zien we dat dat ook maar betrekkelijk is; groepjes mannen in jagerskleding met telefoons en verrekijkers geven elkaar precies de coördinaten door waar de dieren lopen. Dat maakt de kansen voor het wild toch iets minder eerlijk, net als de vele jachthonden die we zien. We horen regelmatig schoten om ons heen, in de vallei waar we toch zeker niet de enige wandelaars zijn. Beetje akelig dat dit gewoon om ons heen gebeurd zonder afzettingen of waarschuwingsborden.

Relive ‘GR5 Stage 78: Briançon – Brunissard’

De vallei daarentegen is, zeker boven de boomgrens, echt schitterend. Uitgestrekte grasvelden met koeien, opgefleurd door talloze rode bosbessenstruiken, onderbroken door velden stenen die de steile hellingen af zijn geschoven. Wat houden we toch van de bergen…

De benen zijn fit en het lopen gaat super vanochtend en we lopen in één weg door naar Col des Ayes, op 2477 meter hoogte. Bovenop aangekomen besluiten we om zonder pauze door te lopen naar de camping, die ongeveer 4 kilometer verderop ligt, 630 meter lager. Dan komen we lekker vroeg op de camping aan, kunnen we de tent daar laten drogen en de rest van de middag bijkomen.

Tijdens de afdaling zien we bordjes met ‘Via Ferrata’ staan. We denken ‘Hey leuk, we volgen een oude Romeinse weg, ofzo!’, maar het blijkt een term te zijn die in de Alpen wordt gebruikt om klimroutes aan te geven . Het is een met staalkabels uitgezet parcours langs rotswanden, waar klimfanaten hun hart op kunnen halen. Verderop zien we dan ook een aantal mensen aan rotsen hangen. Altijd sjiek om te zien, hoe de waaghalzen aan dunnen touwen omhoog klimmen. Wij blijven toch maar met beide benen op de grond en naderen al snel de camping. We lopen door het bos als we briefjes zien hangen met ‘Welkom op camping l’Izoard! Kies een plekje uit en neem gerust een douche, voordat je je vanavond komt melden bij de receptie’. Het blijkt een groot stuk bos te zijn met her en der wat sanitair blokken, en vele mooie plekjes voor tentjes, caravans en campers. Het is rustig hier, dus we hebben keuze te over. We zoeken een plekje uit met uitzicht op een mooi meertje en op de bergen rondom. Rond half 2 staat de tent al op en genieten we van een kopje koffie. Het duurt even voordat de tent droog is in de schaduw van de bomen, maar dat geeft niet. Voor de rest van de middag staat er niks meer op het programma, behalve douchen, eten en een avondwandeling langs het meertje.

Wat een leuke plek is dit!